انالوگ رگولار Ires| کامپتیبل با ایرس | Fixture Lab Analog

انالوگ رگولار | کامپتیبل با Iress ایرس| Fixture Lab Analog

انالوگ رگولار یکی از مهمترین قطعات لابراتواری است که  می‌تواند بهبودهای چشمگیری در فرآیند قالب گیری ایمپلنت دندانی ایجاد کند.

در دندانپزشکی، اصطلاح “آنالوگ رگولار” معمولاً به یک قطعه از تجهیزات استفاده شده در فرآیند طراحی و ساخت پروتزهای دندانی اشاره دارد. این قطعه معمولاً در فرآیند ایمپلنت دندانی (کاشت دندان) به کار می‌رود.

آنالوگ رگولار یک مدل یا کپی از ایمپلنت دندانی است که در زمان گرفتن مدل از دهان بیمار، در فک قرار می‌گیرد. این قطعه شبیه ایمپلنت واقعی است اما دارای ویژگی‌های استاندارد و ثابت است که برای ساخت و طراحی پروتزهای دندانی استفاده می‌شود. آنالوگ رگولار به تکنسین‌های دندانپزشکی کمک می‌کند تا پروتزهای دندانی دقیقی مطابق با شرایط دهان و فک بیمار طراحی کنند.

لابراتوار دندانسازی برای طراحی و ساخت روکش ایمپلنت نیاز به دانستن محل دقیق قرار گیری فیکسچر در دهان بیمار دارد. آنالوگ قطعه ای است که مشابه فیکسچر در محل قرار گیری ایمپلنت در کست گچی فک قرار میگیرد و لابراتوار میتواند محل قرار گیری اباتمنت و فرم آن و همینطور فرم روکش را قبل از ارسال برای دندانپزشک، بر روی مدل گچی تست و آنالوگ تست نماید.

کاربرد

آنالوگ رگولار به‌طور معمول در مراحل طراحی و ساخت پروتزهای دندانی استفاده می‌شود. پس از قرار دادن ایمپلنت دندانی، آنالوگ رگولار به‌عنوان یک جایگزین برای ایمپلنت واقعی در مدل‌های آزمایشگاهی به کار می‌رود. این کمک می‌کند تا دندان‌پزشک بتواند پروتزهایی دقیق مطابق با ویژگی‌های دهان بیمار ایجاد کند.

به طور کلی، آنالوگ رگولار یک ابزار مفید در طراحی و ساخت پروتزهای دندانی است که مزایای زیادی دارد، اما باید با دقت و نگهداری صحیح استفاده شود تا نتیجه نهایی رضایت‌بخش باشد.

انواع آنالوگ کدام است؟

در قطعات قالبگیری به روش کانونشنال دو نوع آنالوگ وجود دارد، آنالوگ فیکسچر و آنالوگ اباتمنت. از آنالوگ فیکسچر که رایج ترین نوع آنالوگ است در قالبگیری ایمپلنت در سطح فیکسچر و از آنالوگ اباتمنت در قالبگیری ایمپلنت در سطح اباتمنت استفاده می شود.

مشاهده محصولات مشابه در فروشگاه اروم دنتال

خرید انالوگ مینی 

مزایا

1. دقت بالا در طراحی پروتز: آنالوگ رگولار دقیقاً مشابه ایمپلنت واقعی است و به تکنسین‌های دندان‌سازی کمک می‌کند که پروتزهایی دقیق و مناسب طراحی کنند.
2. سهولت در تولید مدل‌های دقیق: این قطعه به ساخت مدل‌های دقیق از فک و لثه بیمار کمک می‌کند، که در نهایت موجب تطابق بهتر پروتز با دهان بیمار می‌شود.
3. استفاده راحت: آنالوگ‌ها به سادگی در فرآیندهای دندانی جایگزین ایمپلنت‌های واقعی می‌شوند و نیازی به استفاده از ایمپلنت‌های گران‌قیمت در مراحل اولیه طراحی نیست.
4. صرفه‌جویی در زمان و هزینه: با استفاده از آنالوگ، نیاز به قرار دادن ایمپلنت‌های واقعی برای آزمایش‌های اولیه کاهش می‌یابد که می‌تواند هزینه‌ها را پایین بیاورد.

معایب

1. عدم تطابق کامل با ایمپلنت واقعی: آنالوگ رگولار همیشه نمی‌تواند دقیقاً ویژگی‌های ایمپلنت واقعی را بازسازی کند. بنابراین، ممکن است در برخی موارد تغییرات جزئی در اندازه یا شکل آن ایجاد شود که روی دقت نهایی پروتز تاثیر بگذارد.
2. استفاده محدود: آنالوگ‌ها تنها در فرآیند طراحی و ساخت پروتز کاربرد دارند و نمی‌توانند در سایر بخش‌های درمان ایمپلنت به کار روند.
3. محدودیت در ویژگی‌های طراحی: آنالوگ‌های رگولار معمولاً ویژگی‌های خاص ایمپلنت‌های مدرن را ندارند، مانند قابلیت‌های تطابق بهتر با بافت‌های نرم لثه یا ویژگی‌های خاص اتصال.

طریقه نگهداری

1. تمیز کردن منظم: آنالوگ‌ها باید به‌طور منظم تمیز شوند تا از جمع‌شدن آلودگی‌ها و باکتری‌ها جلوگیری شود. این کار می‌تواند با استفاده از محلول‌های ضدعفونی کننده یا آب و صابون ملایم انجام شود.
2. جلوگیری از آسیب فیزیکی: آنالوگ‌ها باید از آسیب فیزیکی محافظت شوند، زیرا شکستن یا آسیب دیدن آن‌ها می‌تواند فرآیند ساخت پروتز را مختل کند.
3. نگهداری در مکان خشک و خنک: آنالوگ‌ها باید در محیط خشک و خنک نگهداری شوند تا از تغییر شکل یا خرابی ناشی از رطوبت و دماهای بالا جلوگیری شود.
4. دور از مواد شیمیایی: آنالوگ‌ها نباید در معرض مواد شیمیایی قوی مانند مواد شوینده صنعتی یا اسیدها قرار گیرند، زیرا ممکن است آسیب ببینند.

جمع بندی

با انتخاب این آنالوگ ، پزشکان می‌توانند به طور مطمئن و با اطمینان بیشتری به انجام فرآیند ایمپلنت دندانی بپردازند و برای بیماران خود نتایج بهتر و ماندگاری بیشتر را فراهم کنند.